‘Het makkelijkste is het als je met je handen een weggetje maakt, zodat de slang eroverheen kan kruipen’ legt de verzorger uit. Ongemakkelijk sta ik met het kleurrijke, geschubde reptiel te hannesen, terwijl ik mijn hart voel hameren in mijn keel. Een half jaar daarvoor had ik nooit durven denken dat ik vrijwillig zo dicht bij een slang zou komen. Laat staan aanraken… Van kinds af aan ben ik als de dood voor deze kruipende schepsels.

Mijn jongere broer, die gefascineerd was door deze wezens, maakte hier handig gebruik van. Als hij geen zin had in mijn aanwezigheid, hing hij een pluche slang aan de klink van zijn kamerdeur. Toen dat niet meer eng genoeg was verruilde hij de knuffel voor een plastic exemplaar. Zeer effectief bleek, want ik liep er met een grote boog omheen. En als het ding per ongeluk op me viel stond ik te trillen op mijn benen.

‘Slangenfobie’ was daarom de diagnose van het IPZO, die mensen met deze specifieke dierenfobie en andere angsten behandeld. Na het jarenlang ontwijken van terraria in dierentuinen en het wegduiken bij televisiebeelden van deze reptielen meldde ik me daar. Als klein meisje droomde ik ervan een keer de Amazone te bezoeken. Op mijn 29e vond ik mezelf groot genoeg om deze wens te vervullen. Om echter met een slangenfobie de jungle in te gaan was minder praktisch had ik tijdens een eerdere vakantie gemerkt. Ondanks de hoge temperatuur, vochtige lucht en steile hellingen liep ik een paar jaar daarvoor óp van de zenuwen door de rimboe op zoek naar een Thais bergvolkje. Net als een ervaren verkenner van het Korps Mariniers scande ik gedetailleerd de omgeving, huiverig voor alles wat ook maar op een slang leek. ‘Lieverd, dit is een te drukke wandelroute voor slangen’ loog mijn man nog die naast me liep in een ijdele poging mij gerust te stellen.

Therapie zou soelaas bieden om dit soort situaties in de toekomst te voorkomen. In mijn naïviteit maakte ik een voorstelling van sessies op de praatstoel terwijl de gespecialiseerde psycholoog mij advies gaf hoe ik met mijn angst om kon leren gaan. Maar deze psych had een heel ander traject voor ogen. Terwijl we laagdrempelig begonnen met het bekijken van plaatjes en filmpjes van slangen, in alle soorten en maten, lichtte ze een tipje van de sluier op dat we ook ‘praktijkoefeningen’ gingen doen.

Dus nu sta ik hier terwijl de slang zich enthousiast een weg baant over mijn armen en handen, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Deze oefening is de laatste activiteit in het reptielenhuis waar ik tijdens een rondleiding kennis heb gemaakt met mijn vijanden: de python, de ratelslang en andere kruipende wezens waar ik de naam van vergeten ben.

De praktijkoefening heeft zijn nut bewezen. Een paar maanden later verken ik ontspannen het tropische regenwoud in Ecuador, waar ik geen enkele slang heb gezien…