‘Één herinnering raak ik niet meer kwijt, namelijk de wegvoering van Maupie Hijmans op 30 september 1942.

Ik heb het beeld nog op mijn netvlies van mevrouw Hijmans die een handkar met koffers voortduwde en Maup die ervoor liep. Er liep iemand naast, waarschijnlijk een politieman of een Duitse soldaat. Ik was die dag thuis met de hulp in de huishouding. Mijn moeder was naar Heusden naar de verjaardag van mijn oudste broer. Waarom ik die dag niet op school was, weet ik niet meer. Het kan zijn dat de Duitsers de school bezet hadden. Misschien was ik ziek, omdat ik veel last had van astmatische bronchitis.

Toen ik die twee om circa tien uur ’s morgens zag gaan en ze nakeek tot ze de straat uit waren, besefte ik dat dit heel verkeerd zou aflopen. Het ergste vond ik het gevoel van onmacht, omdat ik van de dienstbode het huis niet uit mocht. Ik wilde Maupie gedag zeggen. De dag ervoor had ik nog met hem gespeeld. Hij woonde om de hoek met zijn moeder in de Bloemhofstraat. Zijn zus Fietje was het huis al uit en ondergedoken. Zijn moeder was weduwe en ik herinner mij dat ze altijd in het zwart gekleed ging. Maurits, zoals hij officieel heette, kwam wel bij ons thuis over de vloer, maar bij hem thuis kwam ik zelden.

De dag voor de deportatie was ik nog met hem naar zijn huis gegaan. Het viel me toen op hoe rommelig en donker het in de kamer was, vol dozen en spullen. Maupie heeft toen niets gezegd dat zij de volgende dag weg moesten. Misschien wist hij het niet.’