‘This could be paradise!’ We zongen het refrein van de

Coldplay-hit luidkeels mee. Het was Rotterdam, in het jaar

2012. Fluoriserende armbanden voor elke fan die een plek had

gevonden in een afgeladen Ahoy. Confetti-kanonnen die bonte

kleuren het podium op schoten. Mijn zoon en ik hebben iets

met dat befaamde bandje en samen beleefden we één groot

feest. Bij vlagen deed het aan een kerkdienst denken, met de

zanger als charismatisch predikant. Even los van de dagelijkse

beslommeringen en het aardse gewoel, niet ver van een

transcendente belevenis.

Leven in het moment is een kunst. Thijs verstond die als geen

ander. Prachtig om te zien hoe mijn zoon ook als linksback

van zijn elftal met een meedogenloze sliding de rechtsbuiten

van de tegenstander in de luren legde. Klus geklaard, voldaan

en ongevoelig voor provocaties van de tegenstander. Ten

diepste bedroefd na het missen van de beslissende strafschop

om het kampioenschap.

Muziek en sport, het zijn de gezamenlijke thema’s van vader

en zoon. En de speurtocht naar de betekenis van het woord

liefde. Van Psalm 150 en All You Need Is Love van The

Beatles tot Omarm Me van Bløf en Suck My Kiss van Red

Hot Chili Peppers. Hij meer gericht op dat horizontale lijntje

met vrienden en vriendinnen, ik ook op de verticale lijn naar

een andere dimensie. Totdat Thijs een lichte voetbalblessure opliep.

Althans zo leek het. ‘Spierscheurtje in de kuit’, concludeerde de huisarts

geruststellend. Ze was op het verkeerde been gezet, want een

paar weken later gingen in het ziekenhuis alle alarmbellen af.

De tumor was kwaadaardig en een zeer agressief type. Een

jaar lang streed hij hand in hand met een cocktail aan heftige

chemo-kuren. Een moedige strijd die mijn zoon helaas

verloor. Je wereld stort in, clichés zijn dan al te waar.

“Ik ben niet bang voor de dood pa”, zijn Thijs’ woorden die

soms nog in mijn hoofd rond zingen. Zoekend naar troost. Die

vind ik dan bij hem. Ook op momenten dat het geluk me weer

toelacht en ik me vervolgens een beetje schuldig voel. “Als hij

je dan vanuit de hemel ziet en hoort, wat denk je dat Thijs zou

zeggen?”, reageerde iemand na die openhartigheid. Ik vind het

enige antwoord op deze vraag een geweldig perspectief. Het

geeft weer zicht en licht op een paradijslijk leven! Go

Coldplay, go!