Wat je al niet vindt bij het uitmesten van je werkkamer: een foto van jezelf, een kleine veertig

jaar geleden gemaakt. Begin twintig, en harstikke dronken. Dat was ik vaker wel dan niet in

die dagen, en ik had er amper last van. Mijn jonge lichaam was uitstekend tegen katers bestand,

en verder had ik niets te doen, op wat uitzendbaantjes na.

In een slachterij veegde ik droevige resten van kippenlijkjes bijeen en kieperde ik die in een

goot. In de keuken van een chique hotel schrobde ik pannen van anderhalve meter hoog

schoon. In kantoren ragde ik met een enorme Nilfisk over afgeleefde vloerbedekking, zonder

al te zichtbaar resultaat.Ik zei wel eens dat ik in de schoonmaakbusiness zat. Een grap. Ik zat in geen enkele business.

In ledigheid bracht ik de meeste dagen door. En in dronkenschap dus. Serieuze dronkenschap.

Ik was een grootverbruiker, een beroepsdrinker, die regelrecht afstevende op

maatschappelijke mislukking. Dat dachten veel mensen tenminste. Ik wist wel beter.

Mijn vrienden werkten voor een illegaal glazenwassersbedrijf. Of in een illegaal casino, waar

ze meer verdienden dan goed voor ze was. Zij hadden LTS, hooguit MAVO, ik VWO. Waar

ging het mis?

Nergens. Het lot was mij gewoon ongunstig gezind. Letterlijk. Drie keer achterelkaar werd ik

uitgeloot voor een journalistieke opleiding. En ik wilde niets anders. Hoewel ik weinig

schreef en geen fanatiek krantenlezer was, wist ik dat ik voor journalistiek in de wieg was

gelegd. Ik had voor huis-aan-huisbladen kunnen schrijven, maar daarvoor miste ik het

zelfvertrouwen. Ik had zo’n opleiding als steuntje in de rug nodig.

Toch is de vrolijke grijns op die oude foto geen masker. Ik wist dat ik bij een vierde

aanmelding automatisch werd aangenomen. En dat het dan goed kwam. Dat kón niet anders.

En het kwám ook goed. Het zetje sorteerde ruim effect. Ik ontdekte een nieuwe verslaving: de

complexe, veeleisende, maar diep bevredigende verslaving van het schrijven, in alle denkbare

vormen.

En de drank? Tja, het cliché dat de journalistieke wereld nogal drankerig is bleek destijds nog

te kloppen. Ik was dus uitstekend voorbereid. Ik heb, zuchtend onder een heftige kater, ook

hele goede stukken geschreven: juist dan was mijn pen soms messcherp.

Twintig jaar geleden alweer stootte ik Koning Alcohol van zijn troon. Eens moest het

gebeuren. Overstayed his welcome, luidt een mooie Engelse uitdrukking.

Dat geldt allesbehalve voor die andere verslaving. Daarmee kun je probleemloos oud worden.