Paradijs

‘This could be paradise!’ We zongen het refrein van de
Coldplay-hit luidkeels mee. Het was Rotterdam, in het jaar
2012. Fluoriserende armbanden voor elke fan die een plek had
gevonden in een afgeladen Ahoy. Confetti-kanonnen die bonte
kleuren het podium op schoten. Mijn zoon en ik hebben iets
met dat befaamde bandje en samen beleefden we één groot
feest. Bij vlagen deed het aan een kerkdienst denken, met de
zanger als charismatisch predikant. Even los van de dagelijkse
beslommeringen en het aardse gewoel, niet ver van een
transcendente belevenis.
Leven in het moment is een kunst. Thijs verstond die als geen
ander. Prachtig om te zien hoe mijn zoon ook als linksback
van zijn elftal met een meedogenloze sliding de rechtsbuiten
van de tegenstander in de luren legde. Klus geklaard, voldaan
en ongevoelig voor provocaties van de tegenstander. Ten
diepste bedroefd na het missen van de beslissende strafschop
om het kampioenschap.
Muziek en sport, het zijn de gezamenlijke thema’s van vader
en zoon. En de speurtocht naar de betekenis van het woord
liefde. Van Psalm 150 en All You Need Is Love van The
Beatles tot Omarm Me van Bløf en Suck My Kiss van Red
Hot Chili Peppers. Hij meer gericht op dat horizontale lijntje
met vrienden en vriendinnen, ik ook op de verticale lijn naar
een andere dimensie. Totdat Thijs een lichte voetbalblessure opliep.
Althans zo leek het. ‘Spierscheurtje in de kuit’, concludeerde de huisarts
geruststellend. Ze was op het verkeerde been gezet, want een
paar weken later gingen in het ziekenhuis alle alarmbellen af.
De tumor was kwaadaardig en een zeer agressief type. Een
jaar lang streed hij hand in hand met een cocktail aan heftige
chemo-kuren. Een moedige strijd die mijn zoon helaas
verloor. Je wereld stort in, clichés zijn dan al te waar.
“Ik ben niet bang voor de dood pa”, zijn Thijs’ woorden die
soms nog in mijn hoofd rond zingen. Zoekend naar troost. Die
vind ik dan bij hem. Ook op momenten dat het geluk me weer
toelacht en ik me vervolgens een beetje schuldig voel. “Als hij
je dan vanuit de hemel ziet en hoort, wat denk je dat Thijs zou
zeggen?”, reageerde iemand na die openhartigheid. Ik vind het
enige antwoord op deze vraag een geweldig perspectief. Het
geeft weer zicht en licht op een paradijslijk leven! Go
Coldplay, go!