Ik schroom vaak niet om als hardste te roepen dat vroeger alles beter (lees: koek en ei) was. Nu, dat

was in mijn kinderogen ook zo. Ik herinner me veel sinds mijn derde levensjaar. Onder andere onze

mooie straat, mijn vaders tuin vol bloemen, vlinders en bijen en het geluid van koekoeken in de

ochtend. Het weer was altijd stralend en vanuit de keuken geurde het sterk naar brood en gebakken

eieren. Elke ochtend ging ik met moeder naar de Super en Pick Pack, waar het broodgeur je nog

steviger omarmde. Thuis keek ik tekenfilms als Alfred J. Kwak, Bouli Bouli, Boes, Dommel, DuckTales

en Seabert. We gingen veel, heel veel naar het bos. Mijn halve jeugd heb ik daar doorgebracht. Och,

wat was dat fijn.

Een jaar later, toen ik vier werd, ging ik naar groep één. Daar maakte ik voor het eerst écht kennis

met de geur van koffie en smachtte er vrijwel direct naar, niet wetende dat ik het goedje pas twaalf

jaar later voor het eerst voorzichtig mocht proeven. De witte koffiekopjes en -schoteltjes leken wel

aan de handen van de juffen en meesters geplakt. En dan mijn eerste leerkracht, juf Anneke: Zij was

me ‘n fijn mens. Toen ze ontdekte dat ik op mijn vierde kon lezen, liep ze enthousiast met me naar

het klaslokaal van groep drie, om daar de meester van op mijn leesvaardigheid te attenderen en wat

boeken met grote fonts en dikke kartonnen bladzijden te lenen. Het waren uitgaven van uitgeverij

Deltas, met toentertijd een baby met krullen als logo. Ja, dat staat me nog glashelder bij. Het eerste

verhaal, wat ik toen ooit echt las, ging over ene Pim die wandelde en door de zon werd geplaagd.

Die jaren negentig waren heerlijk. Ik kan er uren, nee, dagen over doorratelen en nog heb ik dan

slechts een fractie verteld. De jaren tachtig stelde ik me nog zaliger voor, waardoor ik aannam dat

woensdag 18 januari 1989, de dag waarop ik ben geboren, een heerlijke dag vol koek en ei geweest

moet zijn. Maar na het opzoeken van voorpaginanieuws van die dag, bleek dat toen net zo ziekelijke

gebeurtenissen het leven teisterden als nu. Jammer.

Zal mijn Ibke over dertig jaar de verschrikkelijke jaren tien, en ongetwijfeld nog verschrikkelijkere

jaren twintig, van deze eeuw ook zo romantiseren? Ik kan me het haast niet voorstellen, maar

begrijpen des te beter.