Hoera

Het was een grijze novemberdag die moest uitlopen op een feest. Vandaag zou mijn eerste kind het levenslicht zien. Maar eerst moest het nog geboren worden. De verloskundige zat in onze slaapkamer aan het bed van Afra. Ze telde met zorgelijke trekken in haar gezicht via een stethoscoop de hartslagen van de baby die zich aankondigde. ‘Ik denk dat we toch naar het ziekenhuis gaan’, zei ze. ‘De hartslag daalt te sterk.’ Zie je wel, dacht ik, je moet ook helemaal niet thuis bevallen. Mijn verwijtende blikken hield ik voorlopig binnen. Samen met de verloskundige hees ik Afra uit bed en voorzichtig daalden we de trap af.

De auto stond klaar. Buren keken ons met bezorgde blikken na vanachter hun raam. Het ziekenhuis was hemelsbreed nog geen kilometer en met ongetwijfeld mijn angstigste blik sinds jaren duwde ik het gaspedaal in. Afra, zelf verpleegkundige, had er alle vertrouwen in. Haar rust was dezelfde als wanneer we een weekendje weggingen of een dvd’tje keken op een vrijdagavond. Bij de kruising van de nieuwbouw naar de oude stad stonden de lichten op groen, maar een meter of vijftig verder kondigde het onheil zich aan in de vorm van Sinterklaas. Hij liet zich toejuichen op de straat die wij ook moesten passeren en liet zich begeleiden door talloze zwarte pieten.

Vandaag moest onze dag worden. Daarmee wenste de oude grijsaard in zijn stoere open auto geen enkele rekening te houden. Twee auto’s voor mij uit zwaaide hij naar de mensen langs de kant met wuifhandjes die ik eerder alleen van de paus had gezien. Ik claxonneerde een aantal malen. De pieten zagen dit als een aanmoediging om mijn auto extra te bekogelen met pepernoten en kogelharde taaitaai. Ik opende mijn raampje en schreeuwde dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest, maar mijn stem kwam niet boven de sinterklaasliedjes uit. Ik werd moedeloos, terwijl mijn vrouw zich vermaakte met de pieten en met mij. ‘Maak je niet zo druk’, zei ze ook nog.

Na nog meer getier van mijn kant draaiden we even later toch de weg op naar het bevrijdende hospitaal. Een kwartier later kwam onze eerste zoon naar buiten. Hij leek gelijk te lachen. Waarschijnlijk om zijn vader.