Gastblog Floris Loeff, voormalig hoofdklasse speler Laren en Pinoké
Vanavond begint het WK voetbal in Brazilië. De straten zijn inmiddels oranje gekleurd. En niet alleen voor het voetbal, want in Den Haag wordt momenteel het WK hockey gespeeld. Nederlands elftal speler Wouter Jolie (28, 154 interlands: 2e WK) vertelt over zijn ervaringen met wereldkampioenschappen. En natuurlijk over de aankomende herhaling van de voetbalfinale van 2010: Spanje – Nederland.
Vroege WK herinneringen
“In 1998 namen mijn ouders mij mee naar het WK hockey in Utrecht. Op dat moment speelde ik in het eerste jeugdteam bij hockeyclub Almere en had ik nooit kunnen bedenken dat ik later in Den Haag zelf op het veld zou staan. Eigenlijk was tennisser Pete Sampras mijn held in die tijd. Zijn service was magisch. Die probeerde ik altijd na te doen. Pas tijdens dat 
WK in Utrecht begon ik echt over een hockey carrière te dromen. Dat Nederland in de groepsfase met 5-1 van Duitsland verloor, maakte niet uit. Ik was onder de indruk van al het publiek en dat heeft iets in me los gemaakt.”
Zelf een WK deelnemer worden
Niet veel later werd Wouter voor het eerst geselecteerd voor het Nederlands jeugdteam en besefte hij dat hij getalenteerd was. Het volgende doorslaggevende moment was toen oud-international en teamgenoot Diederik van Weel hem al in zijn eerste jaar in de hoofdklasse in het hart van de verdediging neerzette. Drie jaar later ging hij naar landskampioen Bloemendaal en werd Teun de Nooijer, de beste hockeyer die Nederland ooit gekend heeft, zijn teamgenoot. “Teun was echt een voorbeeld voor me. Zijn professionaliteit is ongelooflijk. Hij liep altijd voorop tijdens conditietrainingen en wilde ieder potje winnen.”
Maar het meest doorslaggevend voor Wouter was het missen van de Olympische Spelen in Beijing in 2008. “Ik was volop van het studentenleven aan het genieten en leefde niet echt als topsporter. Daarom werd ik niet geselecteerd. Ik zei tegen mezelf: dit nooit meer. En ik koos voor mijn hockeycarrière. Sindsdien heb ik geen enkel groot toernooi gemist.”
Inmiddels middenin zijn tweede wereldkampioenschap, wordt Wouter nu door zijn teamgenoten de Kleine Generaal genoemd. Een bijnaam die hij overhield aan zijn spel bij Jong Oranje onder coach Michel van de Heuvel. Wouter regeerde zijn achterhoedespelers met ferme hand. “En ik ben niet zo lang, vandaar de Kleine Generaal.”
Over voetbal, Spanje en de tante van Robben
In 1998 beleefde Wouter ook voor het eerst het WK voetbal bewust. Nederland speelde een goed toernooi en verloor pas in de halve finales van Brazilië na het nemen van strafschoppen. “Ik herinner me die wedstrijden nog goed. Mijn ouders hadden mijn hele klas uitgenodigd bij ons thuis. Iedereen was zo opgewonden, tot na die penalties.”
In 2010, toen Nederland nog dichterbij het wereldkampienschap kwam, was Wouter in Egypte voor een duikvakantie. “Ik bekeek de finale tegen Spanje met teamgenoten. Tijden het Wilhelmus stonden we op en zongen we mee. De menigte toeristen en Egyptenaren keek ons raar aan. Bij toeval zat ik naast de tante van Arjen Robben. Iedere keer als Robben een actie maakte, schreeuwde ze dat zij zijn favoriete tante was. Nadat hij die enorme kans niet pakte, was ze ineens stil.”
Het aankomende weekend
“Na het laatste gewonnen Nederlandse hockey wereldkampioenschap in 1998 kan de wereldbeker zondag weer voor ons zijn. En alleen al voor Robben’s tante hoop ik dat ze vrijdagavond haar revanche krijgt op Spanje.”
___________________
Over ons: Story Terrace helpt klanten om samen met een professionele schrijver persoonlijke verhalen vast te leggen in prachtige boekjes. Onze schrijvers hebben diverse achtergronden en interesses, maar delen één passie: het weergeven van personen middels beeldende anekdotes en samengesmolten verhalen.
Deze maand schenken we aandacht aan WK herinneringen. Zie ook ons interview met Santi Freixa and Ramon Alegre, hockeyers in het Spaanse nationale team, en andere artikelen. Wat is jouw meest memorabele WK herinnering?
