Door Liset Hamming, Managing Editor, Story Terrace

‘Ik ben helemaal voetbalgek,’ vertelt Geurt Rozendaal met plezier. Hij was zes toen hij voor het eerst, aan de hand van zijn vader, naar het Olympisch stadion liep om hun favoriete Amsterdamse voetbalclub DWS te zien spelen. Op zijn zestiende, in 1969, was hij in Parijs getuige van de legendarische wedstrijd Ajax tegen Benfica. Inmiddels reist hij samen met zijn vrouw Janny de hele wereld over het Nederlands elftal achterna. Er is al twaalf jaar geen wedstrijd waar ze niet bij waren. ‘Nederland-Australië aanstaande woensdag is mijn 309e wedstrijd van het Nederlands elftal en de 151ste achter elkaar.’ 

Opeens is daar het veld

Zijn hobby is begonnen met liefde voor sport en voor voetbal. ‘Er is een harde kern van supporters die net als wij het Nederlands elftal op de voet volgt. Allemaal houden we lijstjes met uitslagen bij en hebben we lijstjes met de landen waar we geweest zijn.’ Maar voor Geurt is het meer dan dat. ‘Ik probeer ook een stukje historisch besef in stand te houden, op mijn eigen manier. Ik heb geen museum, maar het begint er al aardig op te lijken. Alle kaartjes heb ik, natuurlijk, maar ook de programmaboekjes en souvenirs uit de landen waar we geweest zijn.’ Want ze combineren de wedstrijden met het bekijken van de stad en de omgeving. ‘Maar, voetbal bepaalt de bestemming.’

Toen hij zes jaar was, liep Geurt voor het eerst, aan de hand van zijn vader, naar het stadion. ‘Als we de hoek om waren, zagen we het stadion in de verte al liggen. Het Olympisch Stadion, dat is natuurlijk behoorlijk indrukwekkend als je klein bent.’ Het programmaboekje kopen was het eerste wat ze deden als ze bij het stadion aankwamen. Daar stonden op de hoek van de straat de programmaverkopers. ‘Officieel programma, 10 cent’ riepen die dan. ‘We moesten natuurlijk zo’n boekje hebben. Dat hoorde erbij.’ Nog steeds is het vaste prik om bij aankomst in een stadion als eerste een programmaboekje te scoren. ‘Dat is in veel andere landen vaak een hele klus. Maar ik wil gewoon, als ik dat stadion binnenloop, het programmaboekje in mijn handen hebben.’ Hij moet er zelf ook om lachen. Het is dat gevoel van vroeger, van de keren dat hij met zijn vader het Olympisch Stadion binnenliep, dat hem bij alle voetbalwedstrijden waar dan ook ter wereld, vergezelt.

‘En dan gingen we naar binnen, de trappen op en opeens is daar het veld. Nog steeds is voor mij die eerste aanblik van het voetbalveld het mooiste wat er is. Die groene grasmat. Het liefst ’s avonds, als de lichten aan zijn en het veld bijna oplicht en alles eromheen in het donker is gehuld. Magisch is dat.’

Diepe buiging

Geurt zijn eerste interlands zag hij in 1961 in datzelfde Olympisch Stadion. Hij weet er niet veel meer van, behalve dat er een Mexicaan was, met een grote sombrero op zijn hoofd die een diepe buiging maakte. ‘Nederland speelde tegen Mexico, mijn vader en ik stonden achter het doel. We hadden staanplaatsen en stonden vrij vooraan, omdat ik nog klein was en anders niks kon zien. Je hebt in het Olympisch Stadion wat wij noemden ‘noodtribunes’, die zich op de wielerbaan bevonden en van hout waren. Daar zaten ook mensen, waaronder een Mexicaan met een grote sombrero op zijn hoofd. Nederland scoorde. Er klonk een luid gejuich en de Mexicaan stond op, draaide zich om en maakte een diepe buiging voor het doelpunt van Nederland.’

‘Hé Fritsie, zondag weer winnen hè!’

De hooligans die er later bij zijn gekomen, daar was vroeger geen sprake van. ‘En de voetballers van nu, zijn net filmsterren.’ Geurt moet er niks van hebben. ‘Het gaat mij om het voetbal, niet om al die gekte eromheen. In de jaren zestig, toen ik het voetbal leerde kennen,’ legt hij uit, ‘waren voetballers allemaal normale mensen. Wij woonden vlakbij de Kinkerstraat en daar had Frits Flinkevleugel, voetballer bij DWS, een sigarenwinkeltje. Ze verdienden al wel met voetbal, in die tijd, maar werkten er naast. In die sigarenwinkel, daar kon je gewoon binnenlopen. Dan zei je: ‘He Fritsie, zondag weer winnen hè!’ Dat vond hij leuk.

Ajax in Parijs en Madrid

Geurt is van oorsprong DWS supporter, net als zijn vader. ‘Zo ging dat vroeger. We woonden bij het Olympisch Stadion dus mijn vader was DWS supporter en ik ging met hem mee. Uiteraard neem je dat dan over.’ Elke zondag was er voetbal. ‘Daar keek je naar uit. Een mooie afsluiting van de week, waar je naartoe leefde.’

DWS ging wat minder goed maar Ajax werd steeds beter. Geurt werkte bij personeelszaken van de Algemene Bank Nederland (later ABN

Amro). Hij was zestien jaar. ABN was aandeelhouder van het Olympisch Stadion. Als DWS speelde, kreeg hij twee kaarten voor zichzelf en zijn vader. Als Ajax speelde, gingen de kaarten naar de zoontjes van de directie. Maar op 12 februari 1969 was er een kaartje over. Die avond speelde Ajax tegen Benfica, Portugal. ‘Het was koud en er lag sneeuw. We dachten allemaal dat wint Ajax makkelijk omdat die Portugezen niet gewend zijn om in de sneeuw te spelen. Maar Ajax verloor met 1-3.’ Een paar weken later speelden ze uit. Die wedstrijd werd niet eens meer uitgezonden op televisie. Maar, Ajax won, met 1-3. Nu stonden ze gelijk. De beslissende wedstrijd zou plaatsvinden in Parijs. ‘Daar wilde ik toen natuurlijk ook bij zijn! Eerst was mijn vader daar niet zo heel blij mee. Ik kocht een kaartje voor de bus naar Parijs en mijn vader bracht me ernaar toe. De bus zat vol met Ajax supporters. Reizen met zo’n hele groep, dat was natuurlijk een stuk veiliger dan in mijn eentje. Dus hij vond het goed en daar ging ik, op mijn zestiende, naar Parijs, dat toen nog voelde als de andere kant van de wereld.’ Het kaartje en het programmaboekje van die wedstrijd heeft hij nog steeds. En het reizen voor voetbalwedstrijden was begonnen.

Ajax won in Parijs en speelde de finale, de eerste die een Nederlands team ooit haalde, in Madrid tegen AC Milan. Om die wedstrijd te zien, zou Geurt in zijn eentje moeten vliegen maar dat vond zijn vader iets teveel van het goeie. Gelukkig, alsof ze aanvoelde hoe belangrijk het voor Geurt was, bood Geurt’s zus aan om met hem mee te gaan. ‘We gingen samen een week naar Madrid om die wedstrijd te zien. Ajax verloor met 4-1 maar het was echt geweldig om mee te maken.’

WK Brazilië 2014

Het is vandaag de dag een stuk makkelijker om de wedstrijden in het buitenland bij te wonen dan vroeger. ‘Nu stappen we in een vliegtuig en een paar uur later zijn we er. Als die oude voetballers en hun supporters, in de jaren twintig en dertig, op reis gingen voor een wedstrijd in Scandinavië of Italië dan waren ze twee dagen met de trein onderweg.’

Voor een toernooi zoals het WK in Brazilië kan je de vlucht en het hotel voor de wedstrijden waarvan je zeker weet dat ze gespeeld worden, van tevoren regelen. Maar daarna is het improviseren. ‘Dat is wat het zo leuk maakt, het ligt allemaal niet zo vast. We weten niet precies wat ons te wachten staat.’ Als Nederland na de meedogenloze overwinning van Nederland op regerend wereldkampioen Spanje afgelopen vrijdag ook van Australië en Chili wint, moeten Geurt en Janny samen met Geurt’s broer en diens vrouw, die ook mee zijn, naar Fortaleza reizen. Tweeduizend kilometer verderop, ver in het noorden van Brazilië. ‘We hebben een huurauto achter de hand, maar kennen de kwaliteit van de wegen niet dus weten niet of rijden een reële optie is. We willen natuurlijk wel graag op tijd zijn.’ Dan zullen ze dus moeten vliegen. ‘Hotel boeken en dat soort dingen, dat doen we ook allemaal ter plekke. De andere Nederlandse supporters hebben hetzelfde. Die zullen we dan in Fortaleza weer tegenkomen.’

Woensdag 18 juni ziet Geurt in Porto Alegre voor de 309e keer een wedstrijd van het Nederlands elftal, maar hij heeft er zin in alsof het zijn eerste is. ‘We weten nooit zeker wat ze gaan doen en waar ze ons gaan brengen. Maar we gaan voor de titel!’

____________________

Over ons: Story Terrace helpt klanten om samen met een professionele schrijver persoonlijke verhalen vast te leggen in prachtige boekjes. Onze schrijvers hebben diverse achtergronden en interesses, maar delen één passie: het weergeven van personen middels beeldende anekdotes en samengesmolten verhalen.

Deze maand geven we aandacht aan WK herinneringen. Zie ook ons interview met Nederlands elftal hockeyer Wouter Jolie (28) en andere artikelen. Wat is jouw meest memorabele WK herinnering?