Mannen en vrouwen moesten gescheiden slapen in de nachttrein naar Isfahan. Mijn vriend werd naar de mannencoupe gestuurd en ik kreeg een plekje toegewezen in een coupe vol kwetterende gesluierde vrouwen, als zwarte raven rond een

vuilniszak. Het was nog vroeg in de avond en we zouden samen in het bijbehorende

restaurantrijtuig gaan eten. Althans, dat was de afspraak die ik had met mijn vriend. Wachtend op

hem, in dat rijdende restaurant en gapend op de cadans van de wielen in het

schommelende rijtuig, probeerde ik me te concentreren op mijn boek. Een man

kwam tegenover me zitten en wilde weten of het me beviel in Iran en wat ik vond van

de strenge regels. Voorzichtig probeerde ik me van een al te uitgesproken

mening weg te praten, tot hij me vroeg of het waar was dat iedereen in Europa mocht

roken en drinken zoveel hij wilde. Toen ik dat bevestigde, blies hij geringschattend

een hoeveelheid lucht weg tussen zijn getuite lippen.

‘Pffft.…very wrong. It kills you.’

Hij vond dat het een taak van de overheid was om haar burgers te beschermen. Vol

energie ging ik de discussie met hem aan, over keuzevrijheid, autonomie en eigen

verantwoording. Hij vroeg of we ook opium mochten gebruiken, wat ik ontkende en ik

vertelde hem dat er op drugshandel zware straffen stonden in Europa.

‘Why?’

Voordat ik er erg in had, zei ik ‘Because drugs kills people’

Hij zei niets meer en liet het aan mijzelf over om de conclusie te trekken dat ik

misschien wel met twee maten mat.

Mijn vriend kwam niet opdagen en ik ben zonder eten teruggegaan naar de

vrouwencoupe om te gaan slapen. Na lang zoeken in de schommelende gangen,

klopte ik op deur 52 die op een kier openging. Er kwam een blauwe walm naar

buiten, de coupe stond stijf van de rook. Alle vrouwen waren als bezetenen aan het

roken.

‘Here we are free’ was de reden.

Daar lag ik dan op mijn bedje in de verstikkende rook, terwijl ikzelf al tien jaar

geleden gestopt was met roken, na te denken over de achterkant van het gelijk.