Onderweg in Malawi kwamen we een heleboel politie checkpoints tegen, maar geen enkele gaf ons problemen. De agenten die ons het langst liet wachten wilden alleen weten waar we heen gingen en waar we vandaan kwamen. Ik kon niet op de naam van het dorp komen waar we naar toe op weg waren. Terwijl ik met de National Geographic kaart op mijn schoot zocht naar de naam, keek de man me meelijwekkend aan: “You don’t know where you are going?“.Uiteindelijk wist ik het weer, Makuzi Beach. Met zijn hoofd schuddend op een manier van ‘hoe komt dit soort mensen hier toch terecht?’ liet hij ons doorrijden. De reden waarom ik even niet op de naam kwam, was dat ik werd afgeleid door een interessant reclamebord achter de rug van de betreffende agent: “Heaven Bound Funeral Parlour“.

Op een prachtig stukje weg richting Lilongwe reden we de bocht om, niet eens zo hard, langs een klein huisje met wat geiten en kippen. Alle dieren stonden langs de kant van de weg, maar net toen wij er aan kwamen vloog plotseling een suïcidale kip voor de auto de weg op. Mijn man Marten kon met geen mogelijkheid meer remmen. Ik keek in de achteruitkijkspiegel en zag een hele wolk van veren de lucht in vliegen. De kip stuiterde een paar keer op de weg en verdween toen in de berm. We waren er niet letterlijk overheen gereden, maar we vermoedden toch dat die kip niet meer helemaal oké was. Sinds dat incident begint Marten iedere keer als er een kip langs de weg staat bij voorbaat te schelden dat die het niet in zijn hoofd moet halen…

Wonen in Malawi is al een hele belevenis. Maar de weg in Malawi is een attractie op zich!