Sommige gebeurtenissen zijn zo indringend dat je de rest van je leven de hele context onthoudt. ‘Waar was jij toen je hoorde dat Kennedy was vermoord?’ is een klassieker. ‘Waar was jij tijdens 9/11?’ is wat moderner.

Een indringende gebeurtenis uit mijn persoonlijk leven was het telefoontje van mijn vrouw vanuit het ziekenhuis. Ik weet exact waar ik stond toen de telefoon ging. ‘Niet schrikken, Jan, maar we krijgen een zevenling’. Na de mededeling barstte ik in lachen uit, van de zenuwen waarschijnlijk, en vanwege de absurditeit van het bericht. Het is hier niet de plaats om op de details in te gaan, maar met die zevenling is het nooit wat geworden. Na partiële abortus en te vroege geboorte van de overgebleven drieling bleven we op 15 februari 1987 met lege handen, lege wiegjes en een lege baarmoeder achter. Vreemd genoeg waren we ook enigszins opgelucht dat het hele drama nu achter de rug was.

Drie zwangerschappen verder omvatte ons gezin vier kinderen: Jochem (1988), Sjoerd en Nouchka (1991) en Arne (1994). De tweeling was eigenlijk een drieling en onze voortplantingsgeschiedenis was interessant genoeg om ons in het televisieprogramma van Ria Bremer, Vinger aan de Pols, te laten figureren, maar de crux van het verhaal is dat alles dankzij hormoonpompjes, dagelijks voor een second opinion naar Amerika opgestuurde echo’s en diverse ziekenhuisopnames dan toch maar mooi goedgekomen is. Bijgaande familiefoto, inclusief mijn eerste kleinkind, vertelt dit verhaal niet. Wie het kent, kijkt er toch anders naar.

Wat de foto evenmin vertelt is dat Sjoerd en Nouchka na hun te vroege geboorte vele weken op de highcareafdeling van het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam hebben gelegen om hun gewicht van amper drie pond op een normaler niveau te krijgen. Evenmin vertelt het plaatje dat Sjoerd alleen daarom twee minuten ouder is dan zijn zus, omdat de gynaecoloog dat zo besloten had. ‘Jongetjes zijn het zwakke geslacht, dus hij moet er het eerst uit, daarna het meisje, die redt het wel en ten slotte het jongetje met de handicaps.’ En daarna begon hij de indrukwekkende drielingbuik van Yvonne met geweld, maar ongetwijfeld op verantwoorde wijze, te kneden, net zolang tot de aanstaande Sjoerd een eersterangsplekje bij het geboortekanaal had verkregen.

Wat is de moraal van het verhaal? Dat achter veel familiekiekjes een hele geschiedenis schuilgaat, een verhaal dat het vertellen waard is, omdat het speciaal is en ontroerend en algemeen-menselijk.