Het beeld: een oude man in een fauteuil in de hoek van de woonkamer. Hij steekt een sigaar aan en

laat de rook rond zijn hoofd slingeren, een scherm tussen hem en de wereld. Mijn grootvader. Een

strenge vader, zei mijn vader. Een stille man, zei mijn moeder. Vaak had hij meer aandacht voor de

fluitende merel in de tuin dan voor zijn kleinkinderen. Maar soms zat ik naast hem televisie te kijken

en gaf hij me knipogend een kauwgom van het merk Chiclet, een geel pakje met een rode cirkel erop.

Daarna bracht hij zijn hand naar zijn voorhoofd en trok hij weer dat scherm op tussen zichzelf en de

wereld.

Op het einde van zijn leven werd hij opgenomen in een rusthuis. Hij geraakte verward en plots

kwamen er die luide, Duitse woorden en zinnen uit zijn mond. ‘Raus, Sie müssen raus! Sie nicht, Sie

können bleiben.’

Niet veel later stierf hij. Later vernam ik dat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog op de vlucht was

geslagen en pas een jaar later terug naar huis kwam. Geen woord heeft hij over die periode verteld.

Niemand weet wat er toen gebeurd is. Of niet gebeurd is.

Voor mij was dit de aanleiding om schrijver van levensverhalen te worden. Om mensen een kans te

geven over hun leven te vertellen, op hun eigen manier, vanuit hun eigen perspectief. Om ze een

kans te geven iets achter te laten. Om ze een kans te geven om ook voor onzegbare dingen woorden

te vinden. En zo kan een boek, zomaar, een verbinding worden tussen mensen en generaties. Dwars

door dat scherm heen.