Nu gingen we ontbijten, en daarmee was het moment daar. Verwonderd keek ze toe hoe ik het pak papier tevoorschijn haalde, terwijl ik vertelde begonnen te zijn het verhaal over David op te schrijven. Ik vroeg of ik een stukje mocht voorlezen, waarop ze enthousiast en blozend knikte.

‘Ik vind Christine trouwens een afschuwelijke naam,’ zei ze toen ze bijgekomen was van het lachen om de manier waarop ik in Horn achter haar gegevens aan gegaan was. ‘Wil je me alsjeblieft niet zo noemen?’

Ze keek alsof ze zojuist een stuk bedorven pizza in haar mond gestoken had, waardoor ik gruwelijk in de lach schoot.

‘Hoe dan wel?’ vroeg ik.‘Miranda bijvoorbeeld?’‘Natuurlijk, Miranda ja, waarom ook niet!’

Wat ze wilde, de naam van haar personage boeide me niet.

‘Oké, dan mag je nu verder lezen,’ zei ze, terwijl ze in de lach schoot om zichzelf.

‘Ik vind het bijzonder knap dat je het zo weet op te schrijven,’ zei ze toen ik stopte, nadat ik ook de detective in mezelf — opnieuw ging ze eerst stuk van het lachen — voorgelezen had. ‘Dat je dat allemaal nog zo goed weet joh… Maar hé, je had me nog niet verteld dat je al met schrijven begonnen was.’

‘Ik wilde je verrassen.’

Ze begon opnieuw te lachen. ‘Dat is je goed gelukt.’

‘Mag ik de tekst anders bij je achterlaten?’‘Natuurlijk, ik ben nu al razend nieuwsgierig naar de rest.’

Ook ik moest nu lachen, maar werd al snel weer serieus.

‘Wil je nog steeds samen een boek schrijven?’ vroeg ik, terwijl mijn hart begon te bonzen. ‘Ik geloof namelijk dat ik er al aan begonnen ben.’

Haar blik werd ernstig. ‘Ja, heel graag zelfs, maar wel later pas. Ik wil eerst meer levenservaring opdoen, en ben nu veel te druk met andere dingen. Ik denk dat er ooit een dag komt waarop ik voel dat het moment daar is.’ Plots kwam haar glimlach terug. ‘Maar dan wordt ons boek toch gewoon een volgend boek, en het verhaal dat je nu schrijft gewoon helemaal jouw boek.’

Ik schoot in de lach om haar enthousiasme, ondanks dat ik ook teleurstelling voelde. Ze had gelijk.