In de nachttrein naar Isfahan

Mannen en vrouwen moesten gescheiden slapen in de nachttrein naar Isfahan. Mijn vriend werd naar de mannencoupe gestuurd en ik kreeg een plekje toegewezen in een coupe vol kwetterende gesluierde vrouwen, als zwarte raven rond een
vuilniszak. Het was nog vroeg in de avond en we zouden samen in het bijbehorende
restaurantrijtuig gaan eten. Althans, dat was de afspraak die ik had met mijn vriend. Wachtend op
hem, in dat rijdende restaurant en gapend op de cadans van de wielen in het
schommelende rijtuig, probeerde ik me te concentreren op mijn boek. Een man
kwam tegenover me zitten en wilde weten of het me beviel in Iran en wat ik vond van
de strenge regels. Voorzichtig probeerde ik me van een al te uitgesproken
mening weg te praten, tot hij me vroeg of het waar was dat iedereen in Europa mocht
roken en drinken zoveel hij wilde. Toen ik dat bevestigde, blies hij geringschattend
een hoeveelheid lucht weg tussen zijn getuite lippen.
‘Pffft.…very wrong. It kills you.’
Hij vond dat het een taak van de overheid was om haar burgers te beschermen. Vol
energie ging ik de discussie met hem aan, over keuzevrijheid, autonomie en eigen
verantwoording. Hij vroeg of we ook opium mochten gebruiken, wat ik ontkende en ik
vertelde hem dat er op drugshandel zware straffen stonden in Europa.
‘Why?’
Voordat ik er erg in had, zei ik ‘Because drugs kills people’
Hij zei niets meer en liet het aan mijzelf over om de conclusie te trekken dat ik
misschien wel met twee maten mat.
Mijn vriend kwam niet opdagen en ik ben zonder eten teruggegaan naar de
vrouwencoupe om te gaan slapen. Na lang zoeken in de schommelende gangen,
klopte ik op deur 52 die op een kier openging. Er kwam een blauwe walm naar
buiten, de coupe stond stijf van de rook. Alle vrouwen waren als bezetenen aan het
roken.
‘Here we are free’ was de reden.
Daar lag ik dan op mijn bedje in de verstikkende rook, terwijl ikzelf al tien jaar
geleden gestopt was met roken, na te denken over de achterkant van het gelijk.