Sofie Kerklaan (1990) studeerde Media & Cultuur aan de Universiteit van Amsterdam en specialiseerde zich met een Master in documentaire. Na stages bij onder andere NPO Doc volgde Sofie de opleiding Onderzoeksjournalistiek en ontwikkelde zij zich tot een multimediale journalist. Door Sofies grote interesse voor mensen en hun drijfveren ontmoet Sofie het liefst iedere dag een onbekende. Zo maakte ze een documentaire over haar ontmoeting met de levenslustige Kleber Rios in Ecuador en schreef ze artikelen over het ontmoeten van onbekenden door te liften.
De vreemdeling
Het was een van de vele warme dagen in Ecuador. Ik was aan het eind van mijn reis door Latijns-Amerika en zat in de bus naar de hoofdstad Quito. De middag was bijna voorbij en de laatste zonnestralen gaven een mooie gloed over de steeds drukker wordende binnenstad. Naar buiten starend fantaseerde ik over de avond. Hopelijk zou ik een fijn hostel vinden en leuke mensen ontmoeten om iets mee te eten en drinken. Totdat de stem van een jongen mij uit mijn gedachten haalde.
De jongen heette Santiago, was achttien jaar oud en was na zijn gitaarles in Quito weer onderweg naar zijn huis in het dorpje Pintag, een uur van de stad vandaan. Eenmaal uitgestapt, hielp hij mij met het zoeken van een hostel. Maar toen de schemering viel en de hoeken van de straten grimmiger werden, stelde Santiago voor om samen naar zijn familie te gaan. Daar was het rond dit tijdstip veiliger. Dan konden we de volgende dag voor de schemering alsnog samen een hostel voor me zoeken. Ik was verbaasd, maar door zijn behulpzaamheid en vriendelijke ogen voelde ik dat het goed zat en dat ik hem kon vertrouwen.
Bij hem thuis aangekomen, sprong zijn overenthousiaste hond bovenop me en stond het avondeten voor ons klaar. Slechts een antwoord op de vraag hoe Santiago en ik elkaar ontmoet hadden volstond. We begonnen aan het avondmaal alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De volgende dag liet de vader van het gezin, Kleber, mij zijn wekelijkse rituelen zien. We zaadden plantjes in de tuin, plukten groenten en fruit en kookten. Tegelijkertijd filosofeerden we over het leven. Er werd geen moment meer gesproken over een hostel. De laatste weken van mijn reis spendeerde ik bij deze familie in Pintag.
Terug in het vliegtuig naar Nederland besefte ik pas wat voor bijzonders ik had meegemaakt. Onbekenden hadden mij vanaf het eerste moment vertrouwd en opgenomen in de familie. Samen hadden we zoveel gedeeld. Tot op de dag van vandaag probeer ik op veel momenten contact met onbekenden aan te gaan. In de bus, in het park, of wanneer ik er maar zin in heb. Dit contact doet er voor mij toe in het leven. Naar elkaar luisteren, elkaar op nieuwe ideeën brengen, elkaar zien.
