Op open zee

Het verhaal van marine-technicus Hank

Wat hebben een Australische bar, een cruiseschip en olietankers met elkaar gemeen? Het antwoord is Hank. Deze actieve Zweed werkte op al deze plekken en is op het moment gestationeerd op een boot in de zee ten noorden van Noorwegen. Hij vertelt over zijn leven aan boord en de reis daar naartoe. 

Het dagelijks leven op een schip

Als onderdeel van zijn studie marine-technologie loopt Hank stages op schepen over de hele wereld. Zijn dag start om acht uur ’s ochtends, als hij uit bed kan komen, tenminste. ‘Ik ga een rondje joggen, ontbijt en start vervolgens de dag op het schip. Ik doe mijn dagelijkse ronde, check of alle motor-gerelateerde onderdelen aan boord functioneren.’

Het schip waarop hij nu werkt ligt voor anker bij een olieplatform. ‘Tot nu toe is er geen ander werk geweest dan routinehandelingen. Op een ander schip heb ik een keer een olielek ontdekt. We zagen vloeistof uit een van de pompen komen; er bleek een gat te zijn waar olie uit spoot. We hebben de pomp er toen uit kunnen halen en gerepareerd. Maar gelukkig zijn er normaal gesproken geen catastrofes aan boord van dit soort schepen.’

‘Omdat we nu voor anker liggen, is er niet veel mogelijkheid om van boord te gaan. De meeste avonden lees ik wat, maar vanavond gaan we met de crew aan wal. Het nabijgelegen stadje Hammerfest, vier uur varen naar de kust, heeft een paar barretjes en een bioscoop. Toch is het leven hier beperkt, totaal anders dan wanneer je bijvoorbeeld in een Amerikaanse haven ligt.’

Van salesman naar bartender naar technicus

Het merendeel van Hanks medestudenten heeft vaders die hetzelfde beroep uitoefenden, en droomden er altijd van om ook op een schip te werken. Hank niet. Hij groeide op in een klein stadje nabij Stockholm en koos niet voor het gebruikelijke pad, zoals zijn vrienden. ‘Rechten of bedrijfskunde studeren was niks voor mij. Ik verveel me snel. Voordat ik aan deze studie begon, heb ik niets langer dan twee jaar achter elkaar gedaan. De middelbare school was het langste aaneengeslotene wat ik ooit heb gedaan en dat was dan ook echt een opgave.’

Toen hij klaar was met de middelbare school ging hij eerst het leger in en kreeg daarna een baan in sales bij een telefoniemaatschappij. ‘Ik had daar een collega die voor een tijdje naar Parijs verhuisde. Toen zij terugkwam, werkten we veel samen en ze overtuigde me om met haar mee terug naar Parijs te gaan. Ik zegde de baan op en een week later zat ik in het vliegtuig.’

Hij woonde een aantal jaar in Parijs, waar hij in een Australische bar werkte. ‘Toen ging ik weer terug naar Zweden en hoorde over werkmogelijkheden op een cruiseschip. Dus daar ging ik, bartenden op een luxe cruiseschip dat over de oceanen voer. Ik vond het leven op het schip geweldig, maar de manier van bartenden beviel me niet zo. Teveel regels. Na een tijdje kreeg ik een tour door de machinekamers van het schip en ik was direct verkocht. Ik had zeven maanden op het schip gewerkt en besloot terug te gaan naar Zweden om me aan te melden bij de studie voor marine-technologie. Nogal impulsief, zoals alle beslissingen in mijn leven.’

Extreme condities

Voordat hij in Hammerfest werd gestationeerd, werkte Hank op schepen in de buurt van Göteborg, in het noorden van Finland, in de Golf van Bothnia en nabij Duitsland. En het kan in die noordelijke regio’s in de winter ijzig koud zijn op zee. ‘De jongens op het dek freeze off their arses; ik ben gelukkig de hele dag binnenin het schip aan het werk.’

De omstandigheden zijn altijd uitdagend. ‘Hammerfest is een kleine, natuurlijk baai omgeven door bergen. Het vriest momenteel vijftien tot twintig graden,’ vertelt Hank. ‘Dat is niet zo heel koud, we hebben nu een warme golfstroom die de temperaturen net wat leefbaarder maakt.’

Het licht is een ander verhaal. ‘Een paar dagen geleden zag ik de zon weer voor het eerst in lange tijd. Eerder werd de lucht gedurende de dag wel wat lichter, maar de zon kwam nooit op. Elke dag laat hij nu weer een beetje meer van zichzelf zien. Op het moment hebben we een zonsopkomst en –ondergang in één: hij komt op, is er voor een uur, en verdwijnt dan weer. Maar nogmaals: ik ben de gelukkige die beneden het dek mag werken en toch geen daglicht te zien krijgt. Daarom merk ik het tekort aan zonlicht niet eens op en word ik niet depressief.’

Met de stroom mee

Hank is vastberaden zijn studie af te maken. ‘Het leven is altijd spontaan geweest tot nu toe, maar ik ga nu niet opgeven. Ik ben realistisch: ik heb twee-en-half jaar van de vier achter de rug en ga binnenkort geld verdienen waarvan ik de wereld over kan reizen als ik niet aan het werk ben. Toch is er geen einddoel voor mij.’

‘Ik wil niet een soort rebelse jongen zijn, niet bewust, althans. Mijn leven gebeurt gewoon en ik ga met de stroom mee. Ik ben nooit gelukkig, ik wil altijd meer. Ik kan niet een leven leiden waarin ik blij wordt van de routine van thuiskomen na vier weken op het schip te hebben gewerkt, zoals de mannen van de crew hier. De reden dat ik tevreden ben met deze baan is dat ik veel geld ga verdienen en veel vrije tijd heb om te reizen.’

Enig idee waar hij in de toekomst wil zijn? ‘Ik zal niet op schepen blijven werken voor de rest van mijn leven. Ik hoop op een dag een nachtclub of bar te hebben. Een relaxte plek waar iedereen welkom is. Het kan een club in Parijs worden, of een hostel in Cambodja. Het is allemaal mogelijk.’

 ________________

Door Anne Brugts, content manager Story Terrace

Over ons: Story Terrace helpt klanten om samen met een professionele schrijver persoonlijke verhalen vast te leggen in prachtige boeken. Onze schrijvers hebben diverse achtergronden en interesses, maar delen één passie: het weergeven van personen aan de hand van beeldende anekdotes en levendige verhalen.

Voor meer informatie over het laten opschrijven van verhalen, stuur een e-mail naar info@ of neem contact op via ons contactformulier.

Deze maand brengen we verhalen binnen het thema ‘Icy Adventures’. Lees ook ons artikel over het leven van de Noorse rendierhoudster Ellinor. Wat is jouw meest ijzige avontuur?