maud foto

Maud was psycholoog van beroep maar maakte in 2012 de switch naar de journalistiek. Ze volgde verschillende journalistieke cursussen, o.a. aan de Hogeschool Utrecht, en liep stage bij JAN Magazine. Inmiddels schrijft ze stukken voor o.a. FD Persoonlijk, NRC en Women’s Health, en voor JAN levensverhalen en portretten.

Jojo-incident

Mijn moeder was te laat. Het schoolplein was verlaten en wit van de sneeuw. In de winter van 1984 stond ik er als zesjarig meisje te wachten. En te wachten. Omdat mijn moeder al een vermoeden had dat dit ging gebeuren – ze had haar bridgeclub over de vloer – had ze mij ’s ochtends gezegd:  ‘Als ik er nog niet ben, ga dan maar even jojo-en’. Toen mijn moeder eindelijk arriveerde, voor mijn gevoel uren te laat, trof ze me in tranen maar mét uitgestoken wijsvingertje, mijn gele jojo op- en neer bewegend, aan. Toen mijn moeder me zo zag staan, maakte een diep schuldgevoel zich van haar meester. Die ze vervolgens afkocht met een kop warme chocolademelk en een middagje thuisblijven.

Het jojo-incident is mijn grootste jeugdtrauma. Weinig schade dus hier. Als jongste van drie werd ik door mijn ouders flink gepamperd, maar vooral ook vrijgelaten. Voor mij golden er geen regels meer. Ik geloof niet dat mijn moeder ooit bezorgd is geweest, tot op het zorgelijke af. Het grappige is dat ze nu – terwijl ik toch al enige jaren volwassen ben – veel bezorgder is dan vroeger.

De vrijheid thuis maakte mij er niet stouter op. Bonter dan af en toe spijbelen, roken en aangeschoten thuiskomen heb ik het niet gemaakt. Maar vooral gold: it’s all relative. Vergeleken met mijn zeer goed puberende broer en zus was ik een engel. ‘Je was de braafste, maar ook ‘de denker’ van de drie’, zei mijn vader laatst nog. Ook observeerde ik graag. Als klein meisje stond ik het liefst bij mijn moeder in de buurt, met mijn handje op haar knie. Te kijken en te luisteren naar de borrelpraat van haar en haar vriendinnen. Van dat handje werd mijn claustrofobische moeder dan soms zo benauwd, dat ze de neiging moest onderdrukken deze weg te slaan. Het observeren en luisteren ben ik echter – ook zonder haar in de buurt – mijn hele leven blijven doen.

Leave a Reply