Margreet werkte als freelance tekstschrijver en was medeauteur van het lesboek ‘Met of zonder bubbels, Drankenkennis 1’. Momenteel is zij schrijfcoach en geeft met veel plezier de cursus Schrijven vanuit je hart. Daarnaast werkt ze als freelance correspondent voor regionaal dagblad BN
DeStem. Schrijven is voor haar: een ontdekkingstocht naar wat er leeft in jezelf, de maatschappij of een ander. Daarnaast houdt ze van reizen en er op uit trekken met haar gezin en de hond.
“Koningin” van de dag
Koop ik een trouwjurk? Ga ik er ooit nog wat mee doen? Vragen die me bezighielden in de aanloop naar onze huwelijksdag. Met mijn toekomstige echtgenoot liep ik een soort ‘open zondag’ van een bruidsmodespeciaalzaak
binnen. Daar hing een exemplaar dat schitterde in eenvoud. Mijn geliefde zei: ‘Die past helemaal bij jou.’ Door zijn overtuigingskracht trok ik hem aan. De speciale dag bood fikse korting. Zo kocht ik in minder dan een uur mijn huwelijksoutfit.
Onze trouwdag brak aan. Ik sliep bij mijn broer, zijn vrouw en kinderen. Mijn beste vriendin hielp met het aandoen van mijn bijzondere kledij. ‘Mooi’, was alles wat ze zei.
Ik voelde me erg onwennig in mijn op maat gesneden japon. Ik liep door het huis. Waarom zei er niemand wat? Ik produceerde wat kuch geluidjes en klikte met mijn hakken. Nog steeds geen enkele blik in mijn richting. Iedereen was druk bezig zich klaar te maken.
De bel kondigde mijn aanstaande aan. Ik dronk zijn complimentjes gulzig op. Zijn vriend, onze chauffeur en vrouwenliefhebber pur sang, stak zijn hoofd om de hoek. Zijn onbeheerste blik gleed over mijn lichaam, terwijl hij waarderend tussen zijn tanden floot. Ik nam zijn ongegeneerde
loftuiting met open armen in ontvangst.
We arriveerden voor het stadhuis op de Markt in Breda. Het was die dag weekmarkt. Mijn verschijning miste zijn uitwerking niet. Werkelijk waar iedereen keek. Ik schudde alle onzekerheid
van me af en voelde me de “koningin” van de dag. Om ons tienjarig huwelijk te vieren, bedacht ik een romantisch uitje. Ik besloot mijn strakke, lange
jurk korter te laten maken. Zo kon ik mijn man ’s morgens in vol ornaat verrassen. We beleefden weer een sprookjesachtige dag. Laatst waren we zeventien jaar getrouwd. Stiekem trok ik het hoopje stof uit de kast. Zou hij nog passen? Hij gleed over mijn hoofd en ik voelde me weer net zo mooi als op onze dag: 29 juni 2001.
