Inger van der Ree studeerde Cultuurwetenschappen en Journalistiek & Media aan de Universiteit van Amsterdam. Na haar studie maakte ze een reis door Myanmar, Nepal en Nieuw Zeeland. Haar hart verloor ze uiteindelijk aan een land aanzienlijk dichterbij: Italië. Ze leerde Italiaans en verruilde Amsterdam een half jaar voor Bologna. Momenteel is Inger werkzaam bij het tijdschrift de Smaak van Italië waarvoor ze naar Italië reist op zoek naar bijzondere plekken, verhalen en gerechten. Daarnaast verschenen haar artikelen in de Volkskrant en heeft ze een eigen rubriek in de Uitkrant.
Het einde van de zomer
´Dag zee. Hopelijk tot volgend jaar.´ Mijn handje maakte een zwaaibeweging in de richting van de golven. Om mijn vingertje een ring met een lieveheersbeestje dat me grijnzend aankeek. De Atlantische oceaan antwoordde gretig, met veel geruis en wit schuim. Ze zoog schelpjes op en spuugde ze terug in het rulle zand. Mijn haar droop, ik sabbelde op een blonde spriet die net lang genoeg was om er met mijn tong bij te kunnen. Het zout prikkelde in mijn mond.
Mijn moeder zwaaide ook, haar krullen stug van de harde wind. Het strand was leeg, in de verte werd een rood-witte parasol omver geblazen. Ze zei dat ik de zeelucht zo diep mogelijk moest inademen. Zo diep dat ik er het hele jaar aan kon blijven denken. Tot de volgende keer dat we de zee zouden zien. Tot de volgende zomer. Ik knikte en stak mijn wipneus ijverig in de lucht. Er schreeuwden meeuwen.
Ik herinner me het verdrietige gevoel dat me bekroop als ik als klein meisje samen met mijn moeder na een vierweekse zomervakantie nog een laatste keer de zee uitzwaaide. Of keek naar de vreemde, felgroene plekken in het gras die opdoemden na het weghalen van de tent.
Nog altijd heb ik moeite met het einde van de zomer. Zodra het eind augustus wordt, denk ik aan hoe ik me voelde toen ik klein was. En meteen ruik ik het weer, het scherpe zout en de vreemde lucht van opgedroogd wier. Ik hoor het zuigen en spugen van de golven.
En nog altijd zwaai ik even heel snel naar de zee.
