‘Ik dacht altijd dat het uit luidsprekers kwam’

Iedereen mag pianospelen op Amsterdam CS

Als ik de hal aan de Oostzijde van Amsterdam Centraal Station binnenloop, komen de klanken van Billy Joel’s Piano Man me tegemoet. Achter een grote zwarte vleugel, opgesteld in een hoek tussen de pilaren, zit een man met zijn kraag omhoog en een muts op zijn hoofd. Krachtig bespeelt hij het instrument, schijnbaar ongehinderd door de vrieskou die van buiten binnen komt waaien.  

De piano op Amsterdam Centraal is onderdeel van een project van de NS in samenwerking met lokale partijen; ze plaatsen piano’s in stations door heel Nederland. Amsterdam en Nijmegen waren de eerste en al snel volgden Breda, Groningen en Arnhem. Wie zijn de mensen die deze piano’s bespelen? Zijn het vaste gasten of gelegenheidsartiesten? Ambiëren ze een muzikale loopbaan of is muziek maken een ontsnapping uit het dagelijks bestaan?

Spannend om zomaar te gaan zitten

De man met de muts is even gestopt met spelen. Hij stelt zich voor als Dirk, werkzaam bij een verzekeringsmaatschappij. Maar deze week is hij vrij en komt hij graag een uurtje muziek maken op het station.

‘Het is de tweede keer dat ik hier ben. De eerste keer was in november, toen hij er nog maar net stond. Ik vind het wel spannend om zomaar te gaan zitten. Het is goed voor mij om op deze manier voor publiek te leren spelen, om te kijken hoe ik op toeschouwers reageer en zij op mij. Een klein experimentje. Maar of mensen blijven staan of niet, dat moeten ze zelf weten.’

Of hij morgen ook weer komt? ‘Nee, dan ben ik bij mijn jarige moeder. Ze heeft een gebroken knie, dus ik kan haar ook niet meenemen om hier voor haar te spelen. Als ze genezen is, dan moeten we dat maar een keer doen.’

Elke dag even langs

Een man in zwarte jas en spijkerbroek schuifelt van achter een pilaar nog wat dichterbij de piano. Het is Jaap en hij komt hier, als het even kan, elke dag. Van zijn werk op weg naar huis in Amsterdam komt hij door de stationshal en blijft dan altijd even luisteren. ‘Ik kan nu naar huis gaan, maar mijn vrouw is nog niet thuis en dan is het ook maar alleen.’ Hij kent inmiddels een aantal van de pianisten die hier regelmatig komen, maar zelf zal hij de toetsen niet aanraken. ‘Dan jaag ik alleen maar mensen weg,’ lacht hij.

Achter de piano is inmiddels een jongen gekropen. Achtervolgend klinken de dromerige klanken van Einaudi en een sonate van Grieg. Het is Wander, 16 jaar, uit Hengelo. Hij komt wel eens in Amsterdam voor zijn profielwerkstuk. ‘Ik had wel eerder pianomuziek in het station gehoord, maar dacht altijd dat dat gewoon uit luidsprekers kwam. Nu liep ik langs en was ik verbaasd dat ik een echte piano zag staan.’ Hij speelt zelf pas vier jaar op de piano van zijn moeder, daarvoor had hij een eigen keyboard. ‘Maar dat telt niet, volgens mijn pianoleraar.’ Als hij over een jaar eindexamen heeft gedaan, wil hij naar het conservatorium. Amsterdam wordt het echter niet. ‘Nee, ik wil naar Zwolle. Ik ben nog jong en dan kan ik thuis blijven wonen. Dat lijkt me verstandig.’

Het publiek heeft zich inmiddels uitgebreid. Door de hele hal verspreid staan mensen alleen en in groepjes stil te luisteren. Ze moeten eigenlijk gaan, maar wachten nog even. Alsof de muziek hypnotiseert, een kleine onderbreking vormt in de tocht van altijd onderweg zijn.

Door Anne Brugts, content manager Story Terrace 

______________

Over ons: Story Terrace helpt klanten om samen met een professionele schrijver persoonlijke verhalen vast te leggen in prachtige boeken. Onze schrijvers hebben diverse achtergronden en interesses, maar delen één passie: het weergeven van personen aan de hand van beeldende anekdotes en levendige verhalen.

Voor meer informatie over het laten opschrijven van verhalen, stuur een e-mail naar info@ of neem contact op via ons contactformulier.

Deze maand brengen we verhalen binnen het thema ‘Romance of the Railways’. Lees ook ons artikel In Beeld: Treinreizen begin 20e eeuw. Wat is jouw meest bijzondere herinnering aan reizen met de trein?