Eveline studeerde Europese Studies en Literary Studies aan de UvA. In 2011 debuteerde ze bij Prometheus met ‘Onder Pseudoniem’ en in 2014 kwam bij diezelfde uitgeverij haar tweede boek, ‘Het grootste geluk’, uit. Inmiddels werkt ze aan haar derde roman. Publicaties en recensies van Eveline verschenen o.a. in NRC Handelsblad, de Groene Amsterdammer, HP de Tijd, Vrij Nederland, Trouw en Marie Claire. Ze houdt van boeken – Karoo van Steve Tesich, Madame Bovary van Gustave Flaubert -, van film – As It Is In Heaven – en van muziek – Anyone Who Had a Heart van Dionne Warwick.
Zo komen de verhalen de wereld in
Ik heb een sterke reuk, altijd al gehad. Er zijn een paar geuren die me aan vroeger doen denken. De geur van nat cement, de geur van opstijgend stof langs een verwarmingselement, lavendel, de geur van een huis na vakantie, de aftershave van mijn vader in de auto, vette rode lippenstift, verse bladzijde in een oud boek, een zwembad. Er zijn er meer maar ik zal ze niet allemaal opnoemen.
Iedere zaterdagochtend trokken mijn vader en ik baantjes in het chloorbad van het Oudekerk zwembad. Soms deed mijn vader alsof hij Mobie Dik was. Dan riep hij: ‘Ik ben dikke Mobie!’ en zette onder water de achtervolging in. Badmeester Wieger zat aan de kant. Hij hield het zwembad met een bezorgde blik in de gaten. Af en toe stak mijn vader zijn duim naar hem op en dan deed Wieger hetzelfde. Wieger droeg witte poloshirts waar een stuk buik onderuit kwam. Zijn navel was een gat. Wieger had een snor en kort grijs stekeltjes haar. Hij woonde tegenover het chloorbad met zijn vriendin die ook stekeltjeshaar en een snor had. Pas wanneer we onze rimpelige handen niet meer konden voelen liepen mijn vader en ik naar huis, op de voet gevolgd door Wieger. Hij stak zijn duim weer in de lucht. ‘Willen jullie Fanta?’ riep hij ons na. Mijn vader wikkelde de handdoek om zijn nek. ‘Rennen Eef!’ zei hij dan.
Geuren helpen herinneren. Maar je hebt ook geuren van het soort dat je dingen doet herinneren die niet gebeurd zijn. De herinnering scheppende geur. Zoals de geur van Afrika. Mijn oom woont in Afrika. Hij is de jongere broer van mijn moeder, de enige. Hij woont daar al bijna zijn hele leven met zijn vriend. Als mijn oom vroeger naar Nederland kwam, bracht hij cadeautjes mee voor mij en mijn zus. Dat varieerde van een T-shirt tot een uit hout gesneden beeldje van een Zebra paard. Ik was met alle cadeautjes even blij. Ik stalde ze uit op mijn kamer, tot de grootste nieuwigheid eraf was. Hoe de cadeautjes van mijn oom ook roken, of het nu een T-shirt of een beeldje was, zo ruikt Afrika voor mij. Niet alleen Zuid-Afrika of Johannesburg waar mijn oom woont, maar heel Afrika. Terwijl ik er nooit geweest ben.
