Boris volgde de bachelor Media & Cultuur en de master Journalistiek aan de Universiteit van Amsterdam. Tijdens zijn bachelor schreef hij over televisie voor de website Xi Magazine; tijdens zijn master schreef hij voor Jazz Bulletin en liep stage op de economieredactie van NRC Handelsblad. Zijn brede interesse gaat gepaard met veel hobby’s, waarvan gitaarspelen, fotograferen, hardlopen en wielrennen de voornaamste zijn.
Juichen
Juichen met één arm. Jarenlang heb ik het niet gedurfd.
Ik was vier jaar en verveelde me. Mijn moeder noemde dan altijd drie dingen die ik kon gaan doen. Was ik dan nog niet tevreden, dan mocht ik niet meer zeuren. Die dag koos ik voor schilderen.
Samen met mijn zus nam ik plaats aan de keukentafel. Een grote, houten tafel die ooit van mijn opa en oma was geweest. Met het papier in mijn hand bedacht ik wat ik ging schilderen: een boerderij met paarden en een tractor. Ik had er zin in. Van plezier wilde ik juichen, mijn beide armen in de lucht steken. Maar in mijn linkerhand had ik dat schildervel. Dan maar met één hand.
Alles werd zwart. Toen ik weer bijkwam, lag ik in het ziekenhuis.
Later hoorde ik van mijn moeder wat er in de tussentijd gebeurd was. Hoe ik hevig begon te schokken, van mijn stoel viel. Hoe ik bewusteloos op de grond terecht kwam, hoe zij naar de buren rende, het alarmnummer belde. Hoe de ambulance mij ophaalde en naar het ziekenhuis bracht.
Hoewel mijn ouders het goed uitlegden, begreep ik weinig van wat er was gebeurd. Epilepsie is een moeilijk woord voor een vierjarige. Het enige dat ik me nog herinnerde, was het schilderen en het juichen. Schilderen had ik vaker gedaan, juichen met één arm nog nooit. Mijn conclusie was snel getrokken.
Inmiddels durf ik het weer. Meestal juich ik met twee armen, maar soms gaat er slechts eentje de lucht in. Elke keer als ik dat doe, denk ik even terug aan die dag dat ik vier was, en aarzel ik stiekem een klein moment.
