Edith is schrijver voor StoryTerrace, ze interviewt onze klanten en brengt hun verhalen tot leven in een boek. Hieronder lees je een autobiografische anecdote om haar beter te leren kennen.
Het was een bijzonder moment, dit moment van de foto. Ik wilde mijn zonnebril ervoor af doen, maar het risico dat de droge en hete wind zand onder mijn contactlenzen zou blazen was te groot. Stel dat ik een lens uit mijn ogen moest halen. Deze mensen op het platteland in Mali, -twee uur rijden van de enige stad in verre omstreken-, hadden amper blanken gezien. Iets uit je oog halen, kon makkelijk worden begrepen als juju, hekserij. Dus hield ik mijn zonnebril op. Ik geloof niet dat de mensen om mij heen dat erg vonden. Ook hadden ze niet in de gaten hoe bijzonder ik dit fotomoment vond. Voor hen was mijn aanwezigheid al een groot ding. Het meisje rechts van mij had haar zondagse kleren voor mijn bezoek aangetrokken en trots week ze geen moment van mijn zijde. Zij was dan ook de reden van mijn bezoek. Ik was speciaal naar het dorp gekomen om haar te interviewen.
Het meisje gaf voorlichting in haar dorp over de gevaren van vrouwenbesnijdenis en kindhuwelijken. Ze was daarvoor uitgekozen op school door een Malinese welzijnsorganisatie die campagne voerde tegen deze praktijken. Voor Stichting Kinderpostzegels die de campagne steunde, maakte ik een portretserie van meisjes zoals zij. Hoezo helpt ontwikkelingshulp niet, ging het door mijn hoofd. Zelfs hier, ver van de bewoonde wereld kan een meisje verandering brengen in een eeuwenoude en voor vrouwen zo’n schadelijke traditie. Indrukwekkend vond ik dat.
Maar terug naar de foto. Meestal ben ik het natuurlijk zelf die de camera hanteert en als ik al op een foto terecht kom –en dat gebeurt steeds vaker nu ook de smartphone het platteland in Afrika verovert- zijn alle blikken op mij, de blanke bezoekster, gericht. Maar niet op deze foto. Hierop kijkt niemand naar me. Ook niet dat jongetje in het geel dat voor mij loopt en zijn hoofd had gedraaid. Het was alsof ze al helemaal gewend aan me waren en ik niet meer zo’n vreemde eend in de bijt was. Een beetje alsof ik erbij hoorde. Dat maakt deze foto voor mij zo bijzonder. Ik heb hem als achtergrondfoto van mijn profiel op Facebook gezet.
