Verzamelaar
Als ik over straat langs grofvuil loop, weet ik me meestal wel in te houden. Belachelijk, om in andermans vuilnis te gaan graaien… Maar soms ga ik toch heel even kijken. Oude kasten, lampen, losse planken van een bed, een stereo zoals wij die vroeger ook hadden. Ik neem het niet meer mee naar huis, maar wat zou ik het graag in mandje stoppen en achter me aanslepen.
Vroeger sleepte ik allerlei spulletjes in een mandje aan een riem met me mee. Mandjes waren er genoeg, in het grote huis waar wij woonden. Ik pakte een rode of een roze van plastic, kieperde alle sokken eruit en haalde een riem door de handvaten aan de zijkant en door het gespje omhoog. Op mijn kamer ging er vervolgens van alles in. Cassettebandjes en mijn My First Sony walkman, strips en een boek, een blocnote, viltstiften. Ik nam de mand onder m’n armen mee de trap af, de riem bungelend achter me aan. In de keuken smeerde ik een boterham, die ging ook het mandje in. Jas aan, keukendeur goed dicht en daar ging ik. De wijde wereld in. Door ons laantje naar de beukenboom voor beukennootjes of naar het bos achterin de tuin. Ik sleepte het mandje met mijn spulletjes erin aan de riem over het gras, de straat en de bospaadjes. Wat ik onderweg aan blaadjes en steentjes tegenkwam, mocht erbij.
Meestal kwam er niks van het muziek luisteren of lezen terecht. Maar ik was op reis, met alles wat ik nodig had, en dat vond ik heerlijk.
