Het Bekkering-orkest
Ik heb zeven broers en zussen. Het is tegenwoordig niet meer zo gebruikelijk om veel kinderen te hebben. Toen ik jong was, in de jaren negentig, was het ook al een rariteit. Ik moet er altijd veel vragen over beantwoorden. Heeft het een religieuze reden? Is het een samengesteld gezin van meerdere moeders en vaders? Zitten er meerlingen bij? Nee, zeg ik altijd. Gewoon. Mijn ouders wilden veel kinderen.
Als je opgroeit in zo’n grote familie vind je het normaal, maar nu ik zelf de leeftijd heb waarop mijn moeder al drie kinderen had, zie ik pas hoe veel aanpassingen er nodig waren om de boel draaiende te houden. We hadden lange tijd twee auto’s, anders konden we niet met zijn allen op familiebezoek. Als we op vakantie gingen – naar Zeeland, meestal – reed mijn vader twee keer. Eerst met alle spullen (kratten met boeken uit de bibliotheek, de kist met barbies, een andere kist voor de lego, badmintonrackets en stapels strandhanddoeken), daarna met ons erin. We aten minstens twee kilo kaas per week en in de zaterdagse boodschappenkar stonden liters, liters melk.
De vijf jongsten, waar ik de oudste van ben, hebben allemaal muzikaal talent. Ik had viool- en pianoles, twee zusjes speelden dwarsfluit, mijn broertje hobo, de jongste eveneens viool en we tokkelden ook weleens Yesterday op de gitaar. Het Bekkering-orkest, heetten we in de volksmond. Dit jaar neemt de jongste afscheid van het jeugdorkest waar we alle vijf in hebben gespeeld.
Met bijzondere gelegenheden traden we op in wisselende formaties: trio’s, duo’s en als het echt moest een kwintet. Meestal maakten we ruzie tijdens het repeteren, maar op het podium waren we de schattigheid zelve. Een keer wonnen we een prijs, bij een bonte avond van mijn moeders werk. Waarmee? Met een optreden als de Von Trapp-familie, natuurlijk.
